عنوان نداره

این بغض منو ول نمیکنه آخه. روی قلبم همه چیز سنگینی میکنه از عالم و آدم خسته شدم دیگه . دو روزه که رفته و حتی یه زنگ هم نمیزنه این کارش باعث میشه بیشتر تو تصمیمم مصمم بشم. کسی که بخواد زندگیشو نگه داره باید تلاش کنه من هیچ تلاشی ازش نمیبینم. داریم دورتر و دورتر میشیم از هم. انگار اونم بدش نمیاد که بره و رها بشه. تصمیم گرفتم هیچ کاری نکنم بذارم روزا همینجوری که هست بیاد و بره . با بچه ها هستم دیگه . خوبیم و روزها رو میگذرونیم فقط همین.

امروز با ملودی حرف زدم میگم تو خوشحالی؟ میگه از چی؟ میگم از اینکه ددی اینجا نیست دلت تنگ نمیشه میخنده و میگه : نه من اوکی هستم تو چی؟ گفتم منم خوشحالم که تو و ملینا هستین.

پرسید مامان برای تو کدوم مهمتره ؟ من و ملینا یا یه عالمه پول؟

گفتم معلومه تو و ملینا از همه دنیا برای من مهمتر هستین . خندید و گفت : آخه امروز معلممون میگفت خیلی قدیم مردم به خاطر پول بچه هاشون رو میفروختن و اونا رو به برده دارها میدادن. گفتم اون موقع ها اینجوری بوده ولی هیچ پدر و مادری بچشون رو ول نمیکنن.

گفت یادمه کوچیکتر که بودم ددی میگفت یه جایی تو شاپینگ سنتر هست که بچه هایی که اذیت میکنن رو میبرن اونجا پس میدن و به جاش یه بچه خوب میگرفتن. منم همیشه وقتی میگفتی بریم شاپینگ میترسیدم که منو ببرین و پس بدین.

گفتم عزیز دلم ددی اینو میگفته که تو شیطونی نکنی وگرنه همچین جایی اصلا وجود نداره و ما که بچه رو از شاپ نمیخریم که ببریم پس بدیم.

ملینا رفت روی پای ملودی نشست و سرش رو گذاشت روی سینه ملودی و دستش رو دور کمرش انداخت ملودی هم چشاش پر از اشک شد که ببین مامان این منو دوست داره گفتم معلومه که دوستت داره تو خواهر خیلی مهربونی هستی معلومه که عاشقته.

این ماه دیگه مقاله ها کمتر میشن و من نفس میکشم. به اون خانم هم جایزه بهترین مقاله رو دادن و قراره که هفته آینده تو جشن کالج بهش جایزه بدن. خوشحالم که با اینکه سر کلاس نبودم درس رو یاد نگرفتم ولی با تلاش خودم کارام بهترین جایزه امسال کالج رو گرفت. مبارک اون بنده خدا هم باشه. فکر نکنم برای سال جدید کارش رو ادامه بدم چون نمیتونم فرصت ندارم.

شکوفه های درخت گیلاس تو حیاط دارن میریزن و من همچنان دارم تو زمستون زندگی میلرزم.