دخترکم

دبستان که میرفتم یه دختری تو کلاسمون بود که رقیب سرسخت درسی من بود .هر دو درسمون خوب بود و سر شاگرد اول شدن همیشه رقابت میکردیم. تفاوت ما در این بود که اون مادری داشت که برای هر حرفی یا اتفاقی که میفتاد میومد مدرسه اما مادر من همه چیز رو به خودم واگذار کرده بود و خودم با اعتماد به نفس جلو میرفتم. البته خوب اون دختره و مادرش تنها بودن ولی مامان من چهارتا بچه داشت که باید ازشون مراقبت میکرد. مادر اون شغلش دولتی بود و مادر من خانه دار.

خوب چون من مادرم رو قاطی مسائل مدرسه نمیکردم اون بنده خدا هم اطلاع زیادی نداشت فقط میدونست من هر سال شاگرد اول میشم و همین برای مادرم با دید مادرگونه اون زمان عالی بود. گاهی از دست این دختره شاکی میشدم ولی مامانم زیاد حرفی نمیزد و همین باعث شده بود که من ندونم دقیقا چه برخوردی نشون بدم. اون دختر گاهی دوستای من بر علیه من تحریک میکرد و یه دفعه یه زنگ تفریح دوستام رو دور خودش جمع میکرد تا با من بازی نکنن. یه جورایی مدیر و معاون مدرسه هم طرفداریشو میکردن یعنی مادره بچشو جوری جلوی همه جلوه میداد که خیلی خاص بهش توجه میکردن.

تا سال پنجم این دختر همکلاسی من بود و هر دو با هم هر سال شاگرد اول کلاس میشدیم ولی کشمکشها همیشه وجود داشت و منو ناراحت میکرد. یه روز برای مسابقه علمی حاضر میشدیم و معلم به من یه کتاب کمکی با سوالات امتحانات سالهای قبل رو داد که حسابی آماده بشم و این دختر خیلی ناراحت شد که چرا کتاب رو به اون ندادن و تا زنگ آخر گریه کرد. نزدیکای غروب بود که داشتم تست ها رو نیگاه میکردم دیدم در میزنن وقتی خواهرم در رو باز کرد در کمال تعجب دیدیم که دختره به همراه مادرش و مادربزرگش اومده بودن کتاب رو از من بگیرن.

متاسفانه مادرم بدون هیچ اعتراضی برای اینکه اون دلش نشکنه کتاب رو بهشون داد بعدشم به من دلداری داد که اونقدر زرنگم که بدون کتاب هم اول میشم .ولی من خیلی ناراحت شدم چون مادر اون کلی گشته بود و وقت گذاشته بود خونه ما رو پیدا کرده بود فقط به خاطر دخترش اما مامان من برای دل اون گذشت کرد.

بگذریم که من تو اون مسابقه اول شدم و تا مرحله کشوری رفتم و تا مدتها دختره چشم دیدنم رو نداشت .گاهی با اینکه بچه بودم پیش خودم فکر میکردم که بالاخره یه روز ما هم بزرگ میشیم و خانم میشیم بعدا با هم دوست میشیم.ده سال پیش دیدمش با اشتیاق رفتم طرفش تا بغلش کنم اول منو نشناخت ولی بعدم که شناخت همون ..... دماغی که بود باقی مونده بود و تغییر خاصی در اخلاقش ندیدم.

مدتیه ملودی میاد از یه هم کلاسیش شکایت میکنه که بچه های دیگه رو بر علیه ملودی تحریک میکنه و از اونها میخواد که باهاش دوست نباشن و بعد دوستاش میان برای ملودی تعریف میکنن که این نمیذاره ما با تو باشیم. کلا ملودی پرسونالیتی قوی داره و بچه مستقلیه اما من حس میکنم که این مورد زیادی داره اذیتش میکنه تا اونجایی که میتونستم راهنماییش کردم اما لازمه که برم در این خصوص با معلمش صحبت کنم.چون دختره انگلیسی عوضی رفته از یه دختر دیگه ایرانی خواسته بهش فحش ایرانی یاد بده و اومده به ملودی گفته .باورم نمیشه که یه بچه به این سن اونم انگلیسی اینقدر بد طینت و بدجنس باشه و چقدر باید موذی باشه که این فکر به ذهنش برسه. طبق قانون اینجا هر بچه ای تو مدرسه هر بلایی سر همکلاسیش بیاره والدین اجازه دخالت مستقیم ندارن و اگه مشکلی هست باید با کادر مدرسه در میون گذاشته بشه حتی اجازه ندارن به اون بچه اخطار بدن و مستقیم باهاش صحبت کنن . فردا میخوام برم مدرسه و معلم رو در جریان جدی بودن این قضیه بذارم چون معمولا معلمها بحث بین بچه ها رو زیاد جدی نمیگیرن و از بچه میخوان از دوستش عذرخواهی کنه و تموم میشه.

چون خودم دوست داشتم مادرم بیشتر در این رابطه منو در نظر بگیره تا دل دیگران رو ، حتما دخترم رو حمایت میکنم و تا حل شدن این قضیه کوتاه نمیام.چون این بچه نصف بیشتر روزش رو در مدرسه میگذرونه که باید باعث خوشحالیش بشه و نه اینکه براش اعصاب خوردی به بار بیاره.ملودیه من بسیار بچه با احساس و مهربونیه و اصلا مثل بعضی از بچه ها با سیاست نیست و وقتی با یه بچه این مدلی روبه رو میشه براش سخته و نمیدونه چه تکنیکی به کار ببره تا طرف رو بشونه سر جاش.

حالا نمیدونم دخترا تو سن ملودی همه اینجورین؟ یه روز دوستن دو روز قهرن. یه روز بهترین دوستای دنیان یه روز چشم ندارن همو ببینن یعنی گاهی خسته میشم از این همه ریز بینی تو روابط دوستیه دخترا. خدا صبر بده.

پذیرای پیشنهاد و تجربه شما در این زمینه هستم. مدتی نمیتونم کامنتها رو دونه دونه جواب بدم اما میخونمشون و ازتون بابت مهربونیاتون ممنونم