یه بازگشت دیگه

یه روزی عاشق نوشتن بودم عاشق اینکه من بنویسم  شما بخونید و کلی هم دوستای خوب و مهربون که شما باشید پیدا کردم اما خیلیها هم کم لطف بودن و فقط میخوندن و زحمت یه کامنت گذاشتن هم به خودشون نمیدادن این مثل اینه که بری کتاب فروشی همونجا کتابو بخونی و بذاری سر جاش. نمیدونم چرا گاهی محتوای یه وبلاگ که گزارش روزانه یه بی بی هست که چند بار پو کرده و یا چند بار آروغ زده یه دفعه اینقدر جذاب میشه ولی اگه اینجا چهارتا حرف درست و واقعی نوشته بشه اصلا جالب نیست.

شاید قلمم داره از کار میفته و میتونم به جرات بگم که دلیلش کم لطفیه بعضی از دوستانه. کسانی که وقتی ما مینوشتیم نمیدونستن وبلاگ چیه و از ما یاد گرفتن که اونها ازهمه کم لطفتر بودن و ما رو کامل فراموش کردن. اینا رو مینویسم که بدونین برای ما که دوریم و این وبلاگ نوشتنها کلی از غم غربتمون کم میکنه با یه کم لطفی هم رنگ میبازه. ولی با همه این حرفا یه چیزی رو خیلی خوب یاد گرفتم که به راحتی به هر کسی راه چاه یاد ندم که  بعد بره اونورتر برای خودم قیافه بگیره. حتی تو این دنیای مجازی تعدادشون هم کم نیست.

هر وقت حس خوبِ نوشتن اومد سراغم مینویسم و حرف آخر این پست برای اونایی که از صمیم قلبم دوستشون دارم و همیشه همراهم بودن و هستن. ممنون که بودین هستین و خواهید بود اگر بنویسم برای شما مینویسم